کد مطلب:33603 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:100

در جامعه ی ما كسانی بودند كه می گفتند خداوند گروهی از مردم را به فقر و گروهی دیگر را به غنا امتحان می كند لذا نظام فقر و غنا را به هم نزنید، چون صحنه ی امتحان خداوند را بر هم خواهید زد. این سخن خواه درست باشد یا نادرست، درباره ی آن می توان یك حكم را صادق دانست: این مدعا نوعی خدایی كردن و دست طمع در الوهیت زدن است. اولا معنا ندارد كه كسی گمان كند صحنه ی امتحان خداوند را نیز می توان بر هم زد. اگر این كار را بتوان كرد، آنگاه باید پرسید كه این چگونه خدایی است كه دستانش بسته است و دیگران می توانند در كار او دخالت و تصرف بكنند؟ ثانیا- ما آدمیان به هیچ رو برنامه های خداوند را بر هم نمی زنیم. ما در این عرصه با خداوند طرف نیستیم، ما برنامه های بشری می ریزیم و با آدمیان دیگر مقابلیم. آدمیان در حد عقلی كه خداوند به ایشان داده است، با مرض، فقر و تمام امور مذموم باید مبارزه كنند و به انجام كارهای نیكو نیز

[صفحه 172]

مكلف و موظفند. آرمانهای ما آدمیان در این جهان آرمانهای بشری است، اقدامات و داوری های ما نیز بشری هستند.

آرمانهای فوق بشری داشتن همان است كه كسی هوس كند تمام این عالم و تاریخ را از نو بسازد و گمان كند كه مسئولیت كل تاریخ و تمام جهان از گذشته تا به آینده با اوست. این امور بر عهده ی خداوند است، نه آدمیان. و اگر كسی بخواهد كه در این دنیا چنین برنامه هایی را پیاده كند، در واقع بر مسند خدایی كردن نشسته است.

ما آدمیان در حدود توانایی های بشری می اندیشیم و عمل می كنیم. مسئولیت كل تاریخ نیز با احدی نیست. هیچ كس هم نمی داند و بلكه نمی تواند بداند كه برنامه ها و تصمیمات امروزش، فردا چگونه از كار در خواهند آمد. زیرا نه تمام قدرتهای این عالم و نه تمام اطلاعات این عالم، هیچ یك نزد كسی مجتمع نیست. فقط خداوند است كه همه ی قدرتها و اطلاعات را نزد خود دارد. لذا اگر كسی بخواهد بدون اطلاعات و قدرت، همان كار خداوند را انجام دهد، عینا در خدایی كردن كوشیده است. البته عاجز است و از عهده ی كار بر نخواهد آمد اما از فرط جهالت هوس الوهیت در سر می پروراند.

صفحه 172.